Geleerd, héél veel heb ik geleerd de voorbije 2 maanden! En ik ben sterker geworden, vooral op mentaal vlak. Het heeft dus misschien zo moeten zijn... en elke sporter wordt hier wel eens mee geconfronteerd, al denk je voortdurend: "Mij overkomt het niet!" Tot op het moment dat het opeens zo helemaal uit het niets opduikt: "een ernstige blessure"... Het is daarom al even geleden dat ik nog iets heb gepubliceerd op mijn website. Ten eerste omdat ik gewoon niet goed wist hoe ik mijn huidige bezigheden/gevoelens moest verwoorden, en ten tweede omdat ik de "atletiekfocus" even wou verminderen. Dit laatste wil niet zeggen dat ik minder gemotiveerd ben of mijn doelen "verlaagd" heb, integendeel!
In het begin was het hard, ontzettend hard... Ik herinner me nog heel goed de woorden die ik tegen kiné Maarten Thysen zei twee dagen nadat ik de zilveren medaille op het Vlaams Kampioenschap 1/2 marathon behaalde: "Maarten, zeg iets! Wat is het, waarom ben ik zoooooo stijf?" Waarop Maarten: "Het is niet musculair, ook niet neurologisch." "Is het bot?" reageerde ik geschrokken. Het antwoord van Maarten wilde ik eigenlijk niet horen. Na overleg met sportdokter Vincent Vanbelle onderging ik een botscan (en iets later een MRI) en was het verdict pijnlijk. Een beginnende stressfractuur aan de femur (dijbeen). Het localiseerde zich aan de mediale kant, op het bovenste 1/3 van het bot. Een blessure die meer voorkomt dan dat men zou vermoeden en blijkbaar zeer moeilijk te diagnosticeren is. Gelukkig waren we er zeer snel bij, want dit zou je een heel jaar aan de kant kunnen houden. Nu weet ik ook waarom ik tijdens de 1/2 marathon de laatste 10km niet meer soepel liep. De week voorafgaand aan de wedstrijd had ik eveneens al een stijf gevoel in de rug, de heup en het bovenbeen, doch ik had op dat moment niet door dat het kwaad kon en dacht dat dat het gevolg was van de laatste zware trainingssessies.
In het begin was het hard, ontzettend hard... Ik herinner me nog heel goed de woorden die ik tegen kiné Maarten Thysen zei twee dagen nadat ik de zilveren medaille op het Vlaams Kampioenschap 1/2 marathon behaalde: "Maarten, zeg iets! Wat is het, waarom ben ik zoooooo stijf?" Waarop Maarten: "Het is niet musculair, ook niet neurologisch." "Is het bot?" reageerde ik geschrokken. Het antwoord van Maarten wilde ik eigenlijk niet horen. Na overleg met sportdokter Vincent Vanbelle onderging ik een botscan (en iets later een MRI) en was het verdict pijnlijk. Een beginnende stressfractuur aan de femur (dijbeen). Het localiseerde zich aan de mediale kant, op het bovenste 1/3 van het bot. Een blessure die meer voorkomt dan dat men zou vermoeden en blijkbaar zeer moeilijk te diagnosticeren is. Gelukkig waren we er zeer snel bij, want dit zou je een heel jaar aan de kant kunnen houden. Nu weet ik ook waarom ik tijdens de 1/2 marathon de laatste 10km niet meer soepel liep. De week voorafgaand aan de wedstrijd had ik eveneens al een stijf gevoel in de rug, de heup en het bovenbeen, doch ik had op dat moment niet door dat het kwaad kon en dacht dat dat het gevolg was van de laatste zware trainingssessies.
Maarten en Vincent legden me loopverbod op en bijgevolg heb ik een "loopvrije" hoogtestage in Sankt Moritz achter de rug (hier wat foto's, een uitgebreid verslag van de stage volgt later nog). Dit was mentaal een zware dobber, zeker wanneer ik alle atleten dagelijks aan het werk zag. Gelukkig had ik een super toffe compagnie op stage die me door een door steunden. Ook het hotel waar we logeerden was op en top en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo hard getraind heb (ook een manier om me af te reageren). "Alternatief" trainen, nooit geweten dat het zo vermoeiend kan zijn. Meestal deed ik een 3-tal trainingen per dag, soms meer, en ook al eens minder. Ik denk dat ik het meeste bezig was van iedereen daar. Fietsen, aquajoggen, stabilisatie, kracht,..., het waren mijn dagelijkse bezigheden. Ik voel me momenteel zo "uithoudingsgetraind" en ben er echt van overtuigd dat het een serieuze meerwaarde is in het programma van iedere afstandsloper. En tegenwoordig ben ik zeker niet de enige. Kijk naar de Belgische revelatie van het zomerseizoen. Een jaar geleden kampte hij met een stressfractuur en was 2-3 maanden "out". Een voorbeeld..., zoals ook de nieuwe wereldkampioen op de 10.000m, Mo Farah, wie eveneens het aquajoggen al ontelbare keren heeft doorstaan. Aan van die dingen trek ik me enorm op. Misschien dat het nog niet een "onmiddellijk" effect teweegbrengt, maar zeker op langere termijn zal ik wellicht hier voordeel uithalen. En ja, 90 minuten al lopend in dat water vertoeven is saai! Gelukkig kan ik ondertussen "lopen" op de beats dankzij mijn nieuwe waterresistente MP3-speler :-)
Wat de juiste oorzaak is van mijn kwetsuur is natuurlijk moeilijk te zeggen. Waarschijnlijk een samenspel van verscheidene factoren (stijfheid, mechanisch onevenwicht, harde ondergrond, veel wedstrijden en trainingskm's,...). Dus het toeschrijven aan één specifieke factor is haast onmogelijk. En ja, had ik dit niet of dat wel gedaan dan was het misschien niet zover gekomen, of toch wel... Je weet het niet. Uiteindelijk ben ik slechts net twee jaar met atletiek bezig en moet ik iets minder "alles zo snel mogelijk" willen. Het duurt jaren vooraleer je aan je top zit, dus haast en spoed is niet goed... Een voordeel dat misschien nu in mijn nadeel heeft gespeeld is dat ik fysiologisch heel veel belasting aankan. Het probleem is dat je lichaam tijdens het lopen jammer genoeg ook mechanisch sterk belast wordt. Voor een 2-jarige loopster is mijn mechanische belastbaarheid eveneens uitzonderlijk, maar iedereen heeft uiteraard grenzen. Als atleet is de kunst om die grenzen op te zoeken, af te tasten en juist op die limiet te zitten. Je moet je lichaam leren kennen en hoe meer jaren loopervaring, hoe beter je weet wat je kan optimale belasting is. Daarom is het bij mij nog even zoeken. En wie niet waagt, niet wint... Het is natuurlijk jammer dat ik mijn persoonlijke besttijden op de piste deze zomer niet heb kunnen verbeteren, wat zeker gerealiseerd zou zijn wanneer ik blessurevrij had kunnen blijven gezien de laatste pistetrainingen en de stevige basis die ik gelegd had deze winter. Nu het zij zo, volgende zomer extra dikke PR's lopen dan ;-)
Ondertussen heb ik een heel aantal dingen leren te relativeren en meer respect voor mensen die het veel moeilijker hebben. Want eigenlijk ben ik toch wel een gelukzakje. Bovendien heb ik meer dan anders genoten van
"familiemomenten". Ik hoefde me dan ook niet schuldig te voelen om al eens iets langer een terrasje doen, er was immers geen wedstrijd waar ik moest "staan", al had ik uiteraard wel anders gewild. Eén van de hoogtepunten was de fietstocht van Hasselt naar zee (Knokke-Heist) samen met mijn meter. Terwijl iedereen ons voor zot verklaarde dat we met onze oude stadsfiets 220km gingen afleggen op zo ongeveer de warmste dagen van het jaar, hebben we toch nog maar eens de "girl power" getoond. Na een dagje recup aan zee kreeg ik weer de volle lading commentaar van het thuisfront dat ik alleen zou terugkeren op 1 dag. Het is toch maar gelukt en thuis waren ze toch fier, want ik werd met Cava onthaald bij mijn thuiskomst :-) Het fietsen vind ik tegenwoordig zo leuk dat ik me een nieuw mooi wit fietsje van Specialized heb aangeschaft dankzij de goede raad van een echte kenner, mijn broer Bart. Nu kan ik volle bak vlammen!
"familiemomenten". Ik hoefde me dan ook niet schuldig te voelen om al eens iets langer een terrasje doen, er was immers geen wedstrijd waar ik moest "staan", al had ik uiteraard wel anders gewild. Eén van de hoogtepunten was de fietstocht van Hasselt naar zee (Knokke-Heist) samen met mijn meter. Terwijl iedereen ons voor zot verklaarde dat we met onze oude stadsfiets 220km gingen afleggen op zo ongeveer de warmste dagen van het jaar, hebben we toch nog maar eens de "girl power" getoond. Na een dagje recup aan zee kreeg ik weer de volle lading commentaar van het thuisfront dat ik alleen zou terugkeren op 1 dag. Het is toch maar gelukt en thuis waren ze toch fier, want ik werd met Cava onthaald bij mijn thuiskomst :-) Het fietsen vind ik tegenwoordig zo leuk dat ik me een nieuw mooi wit fietsje van Specialized heb aangeschaft dankzij de goede raad van een echte kenner, mijn broer Bart. Nu kan ik volle bak vlammen!
Graag wil ik toch wel iedereen bedanken die me in deze moeilijke periode heeft opgepept, zoals mijn naaste familie, vrienden, Luk, Maarten, Vincent, Raf en Stijn. Ook weeral bedankt aan Rudi van Sports2 voor de nieuwe bevoorrading sportdrank. Dit maakt het mogelijk om hard te blijven trainen. Daarnaast vind ik het ontzettend fijn dat Stad Hasselt een steentje bijdraagt voor de vele trainingen in het water. Momenteel werken we met het hele team aan de opbouw en kan ik me al plaatsen onder de noemer "start-to-runner" :-) Wat de eerst volgende wedstrijd gaat zijn staat nog niet 100% vast, maar ik zal er weldra weer staan, wees maar gerust! I will be back soon!!!