Hoe komt het dat je op training diep kunt gaan, jezelf "pijn" kan doen en op de wedstrijd wil je dat alles vanzelf gaat zonder dat je die "pijn"grens kunt/wil opzoeken? Wellicht zit er dan mentaal iets niet juist. Op Hemelvaartsdag was de bedoeling om terug een goed gevoel te krijgen tijdens de Loop van de Leidsche Rijn op de 15km. Dat is gelukt, al kon ik nog niet volledig op de gaspedaal duwen. Het was een leuke wedstrijd en het gaf toch vertrouwen dat de krampen die tijdens de marathon al na 10km opkwamen aan een minder snel tempo helemaal wegbleven. Graag had ik het podium gehaald, maar twee Belgische dames, Veerle Dejaegere en Hanna Vandenbussche, en een Keniaans meisje waren een klasse te sterk. Proficiat meisjes! Het positieve was wel dat mist ik nog niet diep geweest was, de beentjes na de wedstrijd nog vrij fris waren.
Achteraf gezien een grote fout, maar ik nam nog geen twee dagen later deel aan het Vlaams kampioenschap 5000m op de piste. Met nog maar 1 pistetraining na mijn marathon en zo kort op de 15km wedstrijd is dit een beslissing die ik niet snel meer zal nemen. Zin had ik zeker wel en de benen voelden goed aan. Al snel was duidelijk dat er niet "gelopen" zou worden op dit kampioenschap. De eerste 4 ronden gingen niet sneller dan loslooptempo. Na ongeveer 1,5km in de groep te blijven zitten, moest ik wel de kop nemen anders werd het sowieso niks. Tot 300m voor het einde tegen de wind... zonder diep te kunnen gaan of willen gaan? Niet die "pijn" kunnen opzoeken om zo de wedstrijd hard te maken. Op een dikke 200m van het einde stopte ik zonder na te denken. Plaats 1 of 2 zou zeker niet gelukt zijn in deze snellere laatste ronde. Brons kon nog. Maar ik had bang om mezelf "pijn" te doen. Als je hoofd los van je lichaam staat dan lukt het niet. De mentale factor wordt dikwijls onderschat. En de training vandaag met nog steeds "frisse" benen gaf me weer een mentale boost en liet blijken dat het probleem momenteel vrijwel zeker van mentale aard is. Niettemin een welgemeende dikke proficiat aan de meisjes die de medailles wegkaapten!
Hier heb ik weer uit geleerd en een aantal keer op je bek gaan kan je alleen maar sterker maken! Vandaag was de eerste stap via een echt deugddoende training samen met mijn trainer. Hij gaf me weer vertrouwen en vandaag kon ik weer "pijn" lijden. En we zagen dat de conditie zeker niet slecht zit als je hoofd en lichaam maar één goed geheel vormen. Dus op naar het volgende!