DNF... drie letters die je liever niet ziet... Bij alles stel je je nu vragen, die echter grotendeels onbeantwoord blijven. Heel veel mensen die je steunen, dat dat enorm deugd. Toch denk ik dat het moeilijk is om te begrijpen zonder dit zelf te hebben meegemaakt. Bedankt ook voor de aanmoedigingen op voorhand, de supporters vanop afstand, en natuurlijk iedereen die er ter plaatse bij was. Niet te vergeten mijn twee schitterende hazen, Filip Detiège en Maarten Van Der Donck. Heel veel heb ik aan hen gehad, zowel voor, tijdens als na de wedstrijd. Tenslotte dank aan de organisatie van Enschede die er alles aan gedaan heeft om mijn debuut te doen slagen.
Ik zou nooit staan waar ik nu sta als ik naar elke wedstrijd of training ging zonder enige ambitie. Een beetje ambitieus zijn is noodzakelijk, maar je moet kunnen blijven genieten. Dat is momenteel zeker het geval. Ik heb zo genoten van elk moment tijdens het voorbije marathonweekend alsook in de marathonvoorbereiding. Genieten kan in mijn ogen eveneens afzien zijn, spanning hebben,... Vooraf had ik me aantal doelen opgesteld. Twee ervan heb ik niet gehaald, al was één ervan zeker mogelijk geweest, namelijk gewoon de marathon al uitlopen. Toch ben ik blij dat ik gestart ben en zo ervaringen heb kunnen opdoen, zowel positieve als negatieve, waar we uit leren. Dat doel is bereikt. Dertig km lang heb ik kunnen oefenen op drinken en eten tijdens de marathon, achter hazen lopen, gedachten een plaats geven,... De negatieve ervaringen zoals de krampen, het moeten stoppen,... Al deze ervaringen die op me af zijn gekomen moet ik nu een plaats proberen te geven en er sterker van worden.
Eerlijk gezegd (al zeg ik dit niet graag) denk ik dat ik er goed aan gedaan heb om op een dikke 30km uit te stappen. Doorlopen had geen enkel nut, enkel mijn lichaam schade aanbrengen en zo een lange recuperatieperiode moeten inlassen. Misschien had ik al op km 10 of 20 moeten stoppen, maar je denkt dan: "Niet opgeven, je komt er wel door, dadelijk vind je je ritme,..." Niet dus dit weekend. Van in het begin liep ik niet lekker in een tempo wat ik normaal met twee vingers in de neus op een halve marathon kan lopen. Nu was ik halfdood na 21km. Krampen in buik en bovenbenen staken reeds de kop op na een kleine 10km. Wat was er aan de hand? Vandaag weet ik het nog niet helemaal. Al blijkt nu wel dat ik niet 100% gezond ben. Mijn neus is momenteel verstopt, de darmen doen nog raar en er was een kleine temperatuursverhoging de dag na de wedstrijd, maar echt ziek ben ik nu ook weer niet. Vier weken geleden deed ik een training van 38km in totaal met daarin 32km tempo zonder enige stijfheid in de benen. Maandag kon ik de trap nauwelijks af na amper 30km. Ligt het dan enkel aan het niet helemaal gezond zijn? Ik weet het niet en pieker er toch wel over, al probeer ik aan andere dingen te denken. De trainingsbasis is/was er, de conditie ook. Drie weken geleden voelde echt alles top. En van het moment dat ik minder kilometers begon te maken in de laatste weken voor de marathon, vooral de laatste twee weken draaide het nooit meer zo als ervoren. Had ik mijn piek te vroeg? Allemaal zaken die we moeten uitzoeken. De trainingen en conditie zijn zeker niet verloren. Nu even focussen op andere zomerdoelen en wellicht gaan we in het najaar opnieuw in een marathon starten! Mijn dromen lopen niet weg en kansen komen er nog. Keep on going!!!