Dit was mijn eerste echte wedstrijd na het behalen van de zilveren medaille op het Kampioenschap van Vlaanderen halve marathon op 2 juni. Ik had groen licht gekregen van kiné Maarten en sportdokter Vincent, dus het was een eerste testje om te zien waar ik stond na 4 maanden revalidatie. Het was leuk dat dit "debuut" plaatsvond in eigen stad, maar het bracht bijgevolg wel wat druk met zich mee... Ik was dus zeker en vast zenuwachtig. De voorbeschouwing vindt u hier.
Aan de start bleek al snel dat de grootste tegenstand zou komen van Gwendolyn De Deyne. De vorige wedstrijden van haar duiden erop dat haar form goed zit. Alhoewel ik mezelf oplegde niet te snel van start te gaan, vertrok ik onbewust toch sneller, waarschijnlijk door de opwinding om terug een wedstrijd te mogen lopen. Bijgevolg liep ik al eerste vrouw het centrum van Hasselt uit. De eerste kilometers bouwde ik een kleine voorsprong op Gwendolyn. Het gevoel zat goed en het tempo was zeker niet minder hoog dan tijdens de wedstrijden voor mijn blessure. Na een 5-tal km verliep alles nog steeds prima en ik kon leuk meelopen als eerste dame met een groepje mannelijke atleten. Zo rond kilometer 8 kreeg ik plots een licht stijf gevoel in mijn bovenbenen, dus besloot ik een beetje te vertragen. De "stijfheid" werd echter alsmaar erger en moest ik noodgedwongen nog meer het tempo minderen. Ondertussen was Gwendolyn erop en erover gekomen en een poging om aan te pikken mislukte. Bovendien kwam ik alleen te lopen aangezien ik mijn groepje had moeten laten gaan. De wind langs het kanaal maakte het mentaal nog moeilijker. Na de 10e km dacht ik aan opgeven omdat mijn benen echt pijn begonnen te doen. Maar gezien ik op dat moment nog een heel stuk voor de derde vrouw liep en ik toch moeilijk voor al mijn fantastische supporters kon stoppen, heb ik gewoon "uitgejogd". Het was hard, héééééél hard! Merci voor alle aanmoedigingen! Wees maar zeker dat ik zonder deze zeker had opgegeven... Nu, ik voelde me wel de laatste 5km een "zondagswandelaar" en dit zal zo ook wel bij sommige mensen zijn overgekomen... Maar probeer zelf eens met twee verkrampte bovenbenen te lopen, je zou je voor minder 40 jaar ouder voelen ;-) Duatlete Kim Nulens vervolledige het podium. Proficiat! En zeker ook aan Gwedolyn die een heel sterke wedstrijd liep! Knap en dik verdiend!!! Niet te vergeten eveneens een dikke chapeau voor Jeroen Hendrikx die als Limburger de overwinning pakte bij de mannen! En dit na ook een stressfractuur te hebben gehad, een mooie "come back"!
Hier een fragmentje van de wedstrijd waar gefilmd werd tijdens het begin van onze wedstrijd en een verslagje in Het Belang van Limburg.
Hier een fragmentje van de wedstrijd waar gefilmd werd tijdens het begin van onze wedstrijd en een verslagje in Het Belang van Limburg.
Natuurlijk vond ik het jammer dat ik voor eigen volk de titel niet had kunnen pakken. Niettemin was de grootste "ontgoocheling", eigenlijk meer doodangst, dat ik opnieuw een stressfractuur had opgelopen. Maanden geleden tijdens die halve marathon begon het ook met "niet soepel" meer lopen en een immense stijfheid in de bovenbenen nadien, vooral links wat nu ook het geval was. Dit speelde voortdurend in mijn gedachten de laatste kilometers van de wedstrijd en nog meer nadien. Ik had schrik, zo'n grote anst dat ik weer maanden zou moeten revalideren en als een "start-to-runner" uiterst langzaam en voorzichtig het lopen zou moeten opbouwen. De ganse avond spookte dit door mijn hoofd en even ontspannen ging praktisch niet. Ik durfde zelfs niet van mijn stoel stappen, schrik dat ik echt pijn zou hebben, zoals toen de uren nadien... Slapen ging vervolgens ook niet, en deed ik dan al even een oog dicht, dan kwamen er vieze monsters op me af tijdens het aquajoggen die me zeiden dat ik dit nu weer wekenlang moest doen en niet mocht lopen... wat een nachtmerrie!
Toen ik maandagmorgen opstond waren mijn bovenbeenspieren nog stijver. Met de grootste opluchting ondervond ik na enkele stappen dat ik geen echte pijn had in mijn linkerbeen, wel het geval daags na de halve marathon. Dit was al een goed teken! Daarom durfde ik ook de hop test uitvoeren (=een test die gebruikt wordt om te bepalen of je een stressfractuur hebt), en deze was negatief! Oef!!!!!!! Zo blij dat ik was :-)
De oorzaak van de verkramping is volgens mijn kiné het feit dat ik omwille van mijn blessure maanden de straat vermeden heb. Bij iedere training trachtte ik elke meter op harde ondergrond te omzeilen. Nu ineens een hoop tempo op deze harde ondergrond heeft een reactie opgewekt. Ik ga dus mijn trainingen terug meer opbouwen op de straat in overleg met mijn kiné. De gewenning zal er wel snel (na een aantal trainingen) terug zijn. Ik ben wel blij dat ik het eerste deel vlot heb ik kunnen lopen. Even luisteren naar mijn lichaam nu! Ondertussen ben ik al 2 dagen gaan aquajoggen en de vieze monsters zijn niet komen opdagen!!! :-)
De oorzaak van de verkramping is volgens mijn kiné het feit dat ik omwille van mijn blessure maanden de straat vermeden heb. Bij iedere training trachtte ik elke meter op harde ondergrond te omzeilen. Nu ineens een hoop tempo op deze harde ondergrond heeft een reactie opgewekt. Ik ga dus mijn trainingen terug meer opbouwen op de straat in overleg met mijn kiné. De gewenning zal er wel snel (na een aantal trainingen) terug zijn. Ik ben wel blij dat ik het eerste deel vlot heb ik kunnen lopen. Even luisteren naar mijn lichaam nu! Ondertussen ben ik al 2 dagen gaan aquajoggen en de vieze monsters zijn niet komen opdagen!!! :-)